چرا؟

یکی از دوستان با ناراحتی تمام از گم شدن کیف پولش برایم تعریف می کرد، او می گفت که در ایستگاه اتوبوسی به همراه جمعیتی زیاد  منتظر اتوبوس بوده، بعد از اینکه اتوبوس وی سرمی رسد سوار شده و به روال عادی خواسته کیف پولش را در آورده و کارت اتوبوس را بیرون بیاورد که متوجه می شود کیف پولش  نیست. او با لحنی آکنده از ناراحتی توأم با عصبانیت ادامه می دهد که بلافاصله فهمیدم که جیب بر کیف پولم را زده است. دوستم برای این که ناراحتی اش را تسکین دهد می گفت که البته پول زیادی توش نبود فقط سی یورو در آن بود بعلاوه چند تا کارت.

با اینکه چند روز از این ماجرا گذشته بود دوست من از اینکه کیف پول و محتویاتش را ازدست داده بود بسیار ناراحت بود به طوری که اگر دزده را گیر می آورد احتمال درگیری فیزیکی نیز محتمل می نمود.  

ماجرای بالا را به این خاطر تعریف کردم که واکنش دوستم را برای شما در مقابل یک چیزی که از دست داده بود بیان کنم. این واکنش منحصر به دوست من نیست اکثر ما ایرانیان در این که چیزی ولو بسیار کوچک، را در نتیجه دزدی و دلایلی نظیر آن از دست می دهیم  بسیار ناراحت می شویم و عکس العمل نشان می دهیم، حتی اگر خلاف کار را گیر بیاوریم احتمال این که خود قانون را به دست مان  بگیریم  بسیار بالا است. این واکنش اعتراضی شاید طبیعی باشد، اما تعجب من در این جاست که ما نسبت به دزدی های کلانی که در میهن ما و در رابطه مستقیم با تک تک  ما است، هیچ واکنشی نشان نمی دهیم.  

به عنوان نمونه، همین اواخر بود که خبر مفقود شدن دهها میلیارد دلار از بودجه کشور در اثر اختلافات درونی حکومت گران به بیرون نیز درز نمود. برخی از قدرت مداران که سهم شان را از این دزدی سوپر کلان دریافت نکرده بودند دست به  افشای این خبر زدند. ولی ما شاهد هیچ گونه واکنشی نبودیم، چرا؟  انگار که صاحب این دهها میلیارد دلار کسانی به غیر از شهروندان ایرانی هستند. براستی چرا چنین است؟

شاید یکی از علل اساسی این پدیده در فقدان فرهنگ اعتراض در ما باشد. این فرهنگ نیز با نصیحت و نوشتن چند مقاله حاصل نمی شود. لازمه دستیابی به فرهنگ اعتراض و پرسش گری در قدم نخست پذیرش و باور این واقعیت است و در قدم بعدی تلاش برای جا انداختن و به قول معروف تهادینه ساختن آن است. آیا شما طور دیگری فکر می کنید؟