ترکمن ها و دولت قانون شکن

 

یکی از مسایل گرهی در ترکمن صحرا همیشه مسئله زمین بوده است. همیشه عده ای به عناوین گوناگون کوشیده اند که بر زمین های حاصلخیز و گاه بی حاصل صحرای ترکمن چنگ بیاندازند و آن را به تصاحب خود درآورند. اما این طمع ورزی همواره با مقاومت صاحبان اصلی زمین ها که ترکمن ها باشند، روبرو بوده است. در این جدال و کشمکش که عمری به درازای بیش از هشتاد سال دارد، زورگویان به اشکال مختلف در صدد درهم شکستن مقاومت ترکمن ها برآمده اند. و ترکمن ها چاره ای جز مقاومت در برابر متجاوزین به خانه و زندگی شان نداشتند.
در این میان دولت های حاکم در ایران همیشه جانب متجاوزین و قلدران را گرفته اند. چه در زمان رضا شاه، چه در زمان پسر وی و چه امروز.
یکی از نمونه ها در این باره مربوط به سال 1384 است که عده ای تحت عنوان یک شرکت با نام "کاوش کشاورز" در صدد تصاحب مراتع روستای اوقی دپه برمی آیند و به ناگاه با مقاومت روستائیانی مواجه می شوند که تمام زندگی و موجودیتشان را در خطر می بینند. مردم اوقی دپه برغم حمایت نیروهای مسلح دولتی از متجاوزین به مراتع روستایی با مقاومت خود آن ها را به عقب نشینی وا دار می کنند و برای زمانی هرچند کوتاه خود را به آینده امیدوار می سازند. مردم دل به این امید می بندند که دولتمردان و داعیان "دولت مهرورز" و "عدالت خواه" متجاوزین را تنبیه خواهند کرد. نمایندگان و مسئولان "دلسوز" می گذارند تا آب ها از آسیاب بیفتد و با صبر و شکیبایی منتظر فرصت می شوند.
ظاهرا قرار است که هر دولتی حافظ جان، ناموس، مال و امنیت شهروندان خود باشد. و هرگاه تضاد و کشمکشی در جامعه پدیدار گردد، جانب قانون و عدالت را بگیرد. زمانی که این قانون نقض و شکسته شود چه باید کرد؟

در آستانه بهار و نوروز خبر می رسد که بیش از سی تن از اهالی اوقی دپه به خاطر اعتراض و ایستادگی شان در برابر تجاوز به خانه و زندگی شان به محاکمه کشیده شده و محکوم به زندان و پرداخت جریمه نقدی و خوردن شلاق می گردند، در مقابل این قانون شکنی و بی قانونی چه باید کرد؟
دولتمردان کشور از یک سو با بوق و کرنا از اتحاد اقوام و ادیان ایرانی دم می زنند، و از سوی دیگر روستائیانی را که جز دفاع از حق زندگی خود اقدامی نکرده اند، را به زیر تازیانه شلاق می گیرند. تناقض این گفتار و کردار بیانگر نه همگرایی و اتحاد که نشانه فروریختن اتحاد ها و اعتمادها است. تا زمانی که سیاست های ریاکارانه و سرکوب گرانه قدرتمداران بر سر مردم ایران باشد هیچ نیازی و یا جای هیچ نگرانی از سیاسیت های تفرقه افکنانه دولت های خارجی نیست، چراکه حضرات تخم دلسردی و تفرقه را بین مردم استادانه کاشته و پرورش می دهند. ایشان از نتایج اقدامات خود پر بی اطلاع نیستند، چراکه یکی از مقامات مسئول منطقه در همین رابطه می گوید که "تجربه نشان داده است كه شكستن وحدت ملي در هر كشور مقدمه فرو ريختن ساير ساختارهاي اجتماعي، سياسي و فرهنگي تشكيل دهنده ملت‌ها و دولت‌ها است."(خبرگزاری پارس/2 آپریل) اما غرض از بیان این تجربه نه درس گیری صادقانه از آن که هموارتر کردن قانون شکنی های بیشتر علیه مردم ترکمن تحت عناوینی مثل تجزیه طلب و امثالهم است.
مردم ترکمن دولت های قانون شکن مختلفی را تجربه و اجحافات بیشماری را تحمل کرده است. اما هیچ گاه از رزم صبورانه و آگاهانه خود برای رسیدن به حقوق خود باز باز نایستاده است.