محکومیت امید کوکبی سند دیگری است بر محکومیت دانش توسط جمهوری اسلامی ایران

 

 



 

 

اورمان

31 مرداد 1391

 

 

 

 

امید کوکبی دانشمند جوان ترکمن که ببیش از یک سال و نیم در اسارت ماموران امنیتی جمهوری اسلامی به سر می برد، و طی این مدت چند بار به قاضی القضات جمهوری اسلامی نامه نگاشت و خواستار رسیدگی به وضعیت خود گردیده بود و در عین حال افکار عمومی و ترقی خواه ترکمن و ایرانی بارها خواهان آزادی او شده بودند و حتی عده ای از دانشمندان و استادان دانشگاه های جهان و برندگان جایزه نوبل نیز به رهبر جمهوری اسلامی سید علی خامنه ای نامه نوشتند و در آن خواستار رسیدگی به وضع امید کوکبی و آزادی هر چه سریعتر وی گردیده بوند، متأسفانه از سوی مقامات جمهوری اسلامی به هیچ یک از این خواسته های عدالت خواهانه وقعی گذاشته نشد، برعکس، امید کوکبی در اردیبهشت ماه به ده سال حبس تعزیری محکوم شد و روز ۹ ۲ مرداد ۱ ۹ ٣ ۱ حكم ۰ ۱ سال محكوميت این فیزیکدان زندانی در شعبه ۶ ٣ دادگاه تجديدنظر عيناً مورد تأیید قرار گرفت. این محاکمه آن چنان نمایشی و نا عادلانه است که به اظهار کارشناسان «هنوز به وكلای او اجازه ملاقات با وی داده نشده است و سير دادرسی واجد ايرادات فراوانی از لحاظ آيين دادرسی است كه در شرايط عادی هر كدام ازاين ايرادات به تنهايی برای نقض يك دادنامه و تعليق قاضی كافی بود.»
وقتی وضع امید کوکبی را می بینم نا خود آگاه به یاد سقراط فیلسوف یونان باستان، جوردانو برونو (۱۵۴۸ - ۱۶۰۰) کشیش و فیلسوف و کیهان‌شناس و دانشمند ایتالیایی و گالیله (دانشمند و مخترع سرشناس ایتالیائی ) می افتم. سقراط را متهم کردند که با فلسفه ی ويرانگرش، سنت ها را زير سوال برده و خدايانی تازه معرفی کرده است؛ وی در پايان عمر ش به جرم اينكه با گفتار و رفتار خود؛ مردم را از راه بدر مي كند و به خدايان ايمان ندارد محاكمه و با وجود دفاع دليرانه ای كه از خود كرد، مجبورش کردند جام شوکران را سر کشد.
جوردانو برونو به خاطر عقایدش که مخالف تعلیمات کلیسای کاتولیک بود به حکم دادگاه تفتیش عقاید و با موافقت پاپ کلمنت هشتم در شهر رم سوزانده شد. به همین دلیل برخی او را نخستین شهید علم می‌دانند .
در قرن ۱۷ میلادی گالیله را به جرم آن که می گفت زمین ثابت نیست و آن به دور خورشید می گردد مجبورش کردند که بگوید: «در هفتادمین سال زندگی در مقابل شما به زانو درآمده ام و در حالی که کتاب مقدس را پیش چشم دارم و با دستهای خود لمس می کنم، توبه كرده و ادعای خالی از حقیقت حرکت زمین را انکار می کنم و آنرا منفور و مطرود می نمایم».
اکنون در قرن ۲۱ میلادی در ایران امید کوکبی؛ جوان نابعه ترکمن، دانشمند فیزیک اتمی به خاطر دانش و دانایی اش به ده سال زندان محکوم شد. او به باورعلمی خود پشت نکرد و به درخواست های غیر اخلاقی زندان بان خود جسورانه «نه» گفت و در باره گناهی که موجب محروم شدن از زندگی طبیعی و پژوهش های علمی اش شده بود، در نامه ای به قاضی القضات جمهوری اسلامی چنین نوشت:«تنها گناه من اين بوده و هست که تحصيلاتم منحصر به فرد بوده و در ايران کسی در اين رشته تخصص و تحصيلات من را ندارد و از بد حادثه ظاهراً اين تخصص شديداً مورد نياز واقع شده است.»
امید کوکبی قربانی دانستن، دانش و علم و تخصص خود شد. دانش او درست بسان دانش سقراط، برونو و گالیله موجب رنج و عذایش گشته است. محکومیت امید کوکبی توسط دستگاه قضایی جمهوری اسلامی چیزی نیست جزمحکومیت دانش و دانشمند. محکومیت امید کوکبی بدون رعایت ابتدایی ترین موازین حقوقی و بدون ارائه هرگونه سند و مدرکی صورت گرفته است. محکومیت امید کوکبی سند دیگری است بر محکومیت دانش توسط جمهوری اسلامی ایران.