بن بست استراتژی ایجاد وحشت


اورمان


حکومت جمهوری اسلامی با اعدام محمدرضا علی زمانی و آرش رحمانی پور دست به جنایت تازه ای زد. خبرگزاری های حکومتی به نقل از مسئولان دولتی اعلام کردند که قبل از 22 بهمن تعداد دیگری را نیز اعدام خواهند نمود.
حکومت در مقابله با جنبش آزادی خواهانه مردم ایران همیشه سیاست و استراتژی ایجاد وحشت را به کار بسته است. آن ها نتیجه بخش بودن این استراتژی را یکبار در سالهای 60 آزموده و با کشتار خونین هزاران تن از آزادیخواهان کشور، فضای رعب و وحشتی را بر کل جامعه حاکم نمودند. آن ها بر مبنای یک تجربه سی ساله بار دیگر اقدام به سرکوب خشن، شکنجه و تجاوز، ترور و تخریب هرآن کسی که گمان می برند مخالفشان است، دست یازیده اند. چون گمان می برند بر اساس تجربه ننگین شان این بار نیز مخالفان را تارو مار خواهند کرد.
نتیجه بخش بودن استراتژی وحشت بزعم حکومت جمهوری اسلامی تا قبل از شکل گیری جنبش سبز مردم ایران احتمال دارد دلایل زیادی داشته باشد، اما سه عامل نقش اصلی در آن داشته اند؛ یکی اعتقادات مذهبی و سوء استفاده حداکثری رژیم از آن، دیگری ناسیونالیسم ایرانی که حکومت هرجا خواسته از این عامل برای توجیه سرکوب گری ها و جنایاتش آن را مورد استفاده قرار داده است. این عامل به ویژه در مورد سرکوب ملیت های غیر فارس و پیروان ادیان دیگر برای تحمیق توده های فارس شدیدا مورد استفاده قرار می گرفت. عامل سوم؛ حکومت همواره کوشیده است که روابط مردم ایران را با دنیای خارج قطع و یا تا حد ممکن محدود نگهدارد و اجازه ندهد که کمترین احساس همبستگی و پیوستگی با مردم دیگری خارج از ایران وجود داشته باشد.
حکومتیان تصور می کنند که کماکان این عوامل به سود آن ها عمل می کند. اما این تصور آن ها با واقعیات کنونی جامعه و جنبشی که در ایران شکل گرفته است، همخوانی ندارد. با قطعیت می توان گفت که استراتژی ایجاد وحشت به بن بست رسیده است. راه چاره کاهش بحران فزاینده در جامعه نه با اعدام جوانان کشور، نه با وحشت آفرینی، که با برخورد مسئولانه و گردن نهادن به خواست های مردم می تواند آغاز گردد.

12 بهمن 1388